تنهایی...

احساس می کنم به یه مرحله ای از زندگیم رسیدم که باید به هیچ احدی هیچ امیدی نداشته باشم و از هیچ کس انتظار هیچ محبتی و توجهی نداشته باشم. نمی دونم تا کی یک انسان می تونه این شرایط رو تاب بیاره ولی به نظر میاد که این شرایط برای من رقم خورده و به احتمال زیاد مدت زمان طولانی (شاید حتی تا اخر عمر ) دوام داشته باشه.

.

بزرگه به دستور شوهرش ارتباط رو باهام به حداقل رسونده تا احتمالا منو در شرایطی قرار بدن که تسلیم خواسته هاشون بشم. خواسته شوهرش اینه که هفته ای دو روز رو که میاد ولایت بیاد و تو خونه ما با خواهرم به قول خودش خلوت کنه! و خب خواهرمم همینو میپسنده. 

درسته بزرگه هم در این خونه سهم داره ولی مشکل اینجاست که من نمیخام با شوهره خاهرم زیر یه سقف زندگی کنم حتی اگر یک شب در هفته باشه. از طرفی حس بسیار بدی نسبت به این نوع ازدواج دارم و احساس شرمندگی می کنم از بابت این سبک ازدواج خواهرم و واقعا برام ناراحت کننده هست اون نوع به اصطلاح مراسم عقد و ...  همش با خودم فکر میکنم که حق من به عنوان یک خواهر! و حق خواهرم به عنوانه یه دختر خوب و با شخصیت و نجیب این نبود. 

.

ارتباطم از همون اول هم با وسطی یه ارتباط خوب خاهرانه نبود و کلا نمیشه روش حسابی باز کرد! اینم از این! 

.

مادر هم یه جوری رفت که عذاب وجدانش تا اخره عمر باهامه و یه جورایی دلم هم به حال خودم و هم به حال مادرم میسوزه که چرا اینی شد که الان هست! چرا رفتارم با مادرم درست نبود؟چرا بهش اونجوری که باید نرسیدم و چرا اونجوری که وظیفمه بهش محبت نکردم و صدالبته که میدونم منم قربانی شرایط خانوادگی بودم ولی میتونستم ادم تر باشم! شایدم نمیتونستم همینطور که الان نمیتونم! 

.

پدر هم که تکلیفش به همون دلایلی که میدونید روشنه!!

.

الف هم بعد از سفر اهواز ازش یکم ناامیدتر شدم . گاهی وقتی به ازدواج فک میکردم الف یه گزینه بود برام ولی الان دیگه تقریبا مطمئنم که اون هم ادمی نیست که بخوام روش حسابی باز کنم. اخلاقش مث اخلاق خودم گنده و از طرفی به نظر نمیاد چندان علاقه ای بهم داشته باشه و صرفا به عنوان یه دختر خوب قبولم داره! دیروزم که باهاش حرفم شد . مثلا زنگیدم که احوالشو بپرسم و شویقش کنم که حتما دکتر بره (دو ماهه اسهاله!!) برگش گف انجیرایی که براش بردم تورش مزس و عایا طبیعیه که ترش باشه که منم گفتم نه اصولا نباید ترش باشه و شاید چون دو روز مونده تو ساکم ترشیده و وگرنه من با علم  به اینکه انجیرا ترشیدس که برات نیاوردمشون! برگشت گف نه از تو بعید نیست این کار (اینجا یکم دلم شکست ازش)

بعدن تر یه چی اون گفت و منم جوابشو صادقانه دادم با توجه به صداقتی که در مورد انجیرها به خرج داد و اونم برگشت یه چیزی جوابمو داد و ..... کلهم اخرش اینطوری تموم شد که من گفتم باشه دیگه نمیام بهت سر بزنم!! و خدافظی کردیم.

و نیمساعتی نشستم گریه هامو کردم و تصمیم دارم تا اطلاع ثانوی بهش نزنگم و اونم اگه زنگید سرسنگین باشم. 

خلاصه که اینم از الف!

.

شروع چهل سالگی شروع بریدن هاست انگار...هرچن قراره دست اخر هم ببریم از دنیا و بریم همگی. شایدم همینطوری بهتر باشه. نمیدونم ولی هر چیه بسیار غمگنانس! اینکه هیچ کس نیست ... و شاید از اول هم کسی نبوده و توهمه بودنشون رو داشتی و الان واقعیت لخت شده نشسته جلو روم!