خستمه!

سلام

اومدم چن خط لااقل بنویسم و برم!

از صب بیمارستان بودم برا ارزیابی درونی. میخان بیمارستانشونو اموزشی کنن. نهارمو همونجا خوردم و برگشتم ستاد طرفای دو و نیم و تا الان وخ تلف کردم. الانم زنگولیدم ماشین بیاد سراغم که برم جلسه. جلسه هه تو یه محله ایه. یه تشکل مردمی تشکیل دادیم تو 5 تا محله و این جلسه ها مربوز به این جمع های مردمیه! ملت نشستن دارن مقاله isi مینویسن و منم راهمیوفتم تو محله های شهر و مردم رو تشویق میکنم به اینکه اشغال نریزن زممین و بیان بیرون ورزش کنن!

.

دوروز پیش خبر دار شدم یکی از دوسال پایینی هامون مهاجرت کرده بارسلون! تو اسپانیاس. عسکاشو گذاشته بود تو اینستاگرام. یه حسی بهم دس داد....حس دور شدن از هدفم. هر لحظه و هر جا هم تقریبا یه همچین حسی رو دارم : من نباید الان اینجا باشم. اینجایی که توش وایسادم متعلق بمن نیست. یه پای کار داره میبنگه...این نیس اون چیزی که باید باشه...خلاصه یه حسای اینطور طوری دارم! نمیدونم چرا! شایدم اخرای عمرمه! نمیدونم لابد دیه!

.

شماها چطورین؟ زندگی سخ گرفته براتون یا عاسون؟! بهرحال ماچ به کله هاتون!