یادداشت 260 .... پستی در پاسخ یکی از خواننده ها

سلام

.

یکی از خواننده های اینجا یه سوالی تو پست قبل از من کرده. میتونین برین ببینین. به نظرم این پتانسیل رو داره که موضوعه یه پست بشه و برا همین تصمیم گرفتم بعاپم.

.

اینکه کجا جای پیشرفت برای ما فراهمه ایا شهرستان بهتره یا مرکز استان یا تهران کاملا بستگی به این داره که تعریف ما از پیشرفت چیه. مثلا تو حوزه تخصصیه من و شرایطی که الان من دارم دو تا راه حل جلو رومه: موندن در تهران و موندن در ولایت. تهران برام خوبیش اینه که یواش یواش اسمی در اسم ها در میکنم و میتونم تو پروژه های ملی مشارکت کنم و در کل بشناسنم! رفتن به ولایت اینش خوبه که حقوی که قراره بهم بدن رو میتونم خوبه خوب سیو کنم و بزودی برا خودم یه زندگیه جم و جور در حد یه خونه نقلی و ماشین و اینا داشته باشم و خونوادم هم که پیشمن.

حالا اینکه کدوم یک از دو مورد بالا رو من اسمشو میزارم پیشرفت کاملا بستگی به خودم داره. یکی ممکنه بگه رفاه مالی که تو ولایت شامله حالم میشه رو من پیشرفت میدونم و یکی دیگه هم ممکنه بگه بودن در مرکز و سری در سرها داشتن رو من اسمشو میزارم پیشرفت.

پس هر تصمیمی که ادما میگیرن (حالا تصمیمه شغلی یا تحصیلی یا حتی ازدواج و ...) کاملا باید به شرایط خودشون و تعریفشون از زندگی و انتظاراتشون از زندگی توجه کنن نه اینکه از رو دسته بقیه تصممیم بگیرن. ینی نباید اینطوری باشه که چون اقای ایکس که موفقه این تصمیمو گرفته پس منم همون تصمیم رو باس بگیرم! نع! راهش این نیس!

.

اینکه شما راحتی زندگی در شاهرود رو انتخاب کنید یا بودن در تهرانو کاملا بستگی به سلیقه خودتون داره و برنامه هایی که دارین و معیاراتون از زندگی. من اگر میتونستم تو دانشکده خودمون هیات علمی بشم در تهران قطعنه قطعنه قطعن زندگی در تهران رو انتخاب میکردم. بخاطر موقعیت عالی شغلی. برام داشتنه یه شغل پر پرستیژ در تهران خیلی خیلی ارزشمند تر بود از بودن در کنار خانواده یا سیوینگ مالی. ( البته حقوقم قرار بود حقوقه خوبی باشه ولی خب به نسبت هزینه هام خیلی بالاتر میبود در تهران و عملا نمیتونستم مثل ولایت سیوینگ کنم.

.

اینم بهتون بگم: ادمه گند، ادمه اشغال و ادمای ناهنجار هممممه جا هستن چه تهران و چه شهرستان. همیشه و همه جا کسانی هستند که قراره شما رو اذیت کنند و پاشونو جلو راهتون قرار بدن که با مخ بخورین زمین! و این تهران و شهرستان نداره. کلا در جامعه امروزی هیشکی چشمه دیدنه هیشکی رو نداره و این یه درسیه که باید اویزه گوشتون بکنین در زندگانی! ادمی مثبت هم هستن ولی تعدادشون خیلی کمه.

.

وختی میخای تصمیم بگیری که ارشدتو کجا بخونی تا 5 سال دیگه رو ببین. ارشدتو که خوندی قراره چیکار کنی بعدش؟ چه کاریو شرو کنی؟ اونجایی که میخای باشی(تهران یا شاهرود) کدومش برا کارت بهتره و زمینه برا کارت فراهم تره. و دیگه اینکه ایا اصلا اینکه ارشدتو کجا بخونی مهمه؟؟؟!!!

.

در مورد کامنت بعدیت که گفتی بعد از ارشدت میخای تدریس کنی. حق التدریس که در امده چندانی نداره کلا! یه چیزی در حد دست گرمیه و فقط برا رزومه خوبه که فردا روز بگی من مثلا ده واحد تدریس کردم. نمیشه به عنوان درامد روش تکیه کرد. اگر بتونی هیات علمی بشی با ارشدت خوبه. مثلا بری تو یه شهر کوچیک و هیات علمیه دانشکده اونجا بشی حالا یا ازاد یا پیام نور. این درامدش خوب و همیشگیه. ولی حق التدریس فقط برا رزومه خوبه. و برا اینکه تو اون دانشکده شناخته بشی که بعدنا بخان جذبت کنن. اینم بگم که کلاتو سفت بچسب باد نبره! حواست باشه که ممکنه ازت به صورت حق التدریس بیگاری بکشن و اخرشم جذبت نکنن. پس باس حواست باشه! در این زمینه خوبه که دمبه خودتو گره بزنی به دمبه یکی از اساتیده ارزشیه دانشگاه که تو هر دانشکاهی کاملا شناخته شده هستن. در واقع اینا همون انگلهایی هستن که به عالمه والا و اقاشون وصلن و قدرن و نفوذ دارن تو سیستم و شما میتونی با نوچه شدن برا اینها از مزایا و منافع مربوطه من جمله هیات علمی شدن در دانشگاه ها لذت ببری! البته همه کسایی که هیات علمی میشن این مدلی هیات نمیشن ولی خب اینم یه راهشه!   بستگی به این داره که چقدر هدفت برات وسیله رو توجیه میکنه. ابجی ملیت این راهو انتخاب نکرده و نخاهد کرد.

.

من در مورد اموزشگاه زدن هیچ اطلاع و تجربه ای ندارم.  ولی هر کاری میخای بکنی حسابی در موردش تحقیق کن  و برا خودت یه برنامه بنویس. یه هدف کلی بزار و چنتا زیر هدف. به هدف بزرگه کی میخای برسی و چه کارایی باید براش انجام بدی.  دو ماه بعد قراره چیکار کنی و چهار ماه بعد . شش ماه بعدش در جهت رسیدن به اون هدف بزرگه قراره کجا باشی. یک سال بعد چی؟ و الی اخر... حساب شده جلو برو.

.

و در نهایت اینکه خدا مادرتونو بیامرزه و رحمت کنه