خانواده نوشته کوتاه!

امروز داشتم فک میکردم که خونواده چقدر چیزه خوبیه... یه مامن و یه پناهگاهه امن برا وختایی که از همه چی و همه جا بریدی... حتی اگر خونواده مبتلا به مشکلاته مزمن و حاد باشه بازم یه جای امن محسوب میشه...اینو از زبونه ملی ای میشنوین که نزدیک دوازده ساله که تقریبا از خونوادش دوره .

اون اولا که برا کنکور میخوندم یکی از اهداف قوی که به من انگیزه درس خوندن و کنکور قبول شدن رو میداد این بود که از این خونه فرار کنم! میخاستم تا میتونم دور باشم از جو متشنجی که در خونه حاکمه ، خسته شده بودم و بریده بودم از هر روز تشنج و دعوا و اعصاب خوردی و البته پشیمون هم نیستم . درسته الان اوضاع اروم تر از ده پونزده سال پیشه ولی بازم اون صفا و گرمیه یه خونواده نرمال رو نداره ، ولی میدونین چیه؟ من برا همینم دلم تنگ  میشه و دلیلش هم دوری ازشه! شایس خدا و البته خودم! خاستم که از خونه دور باشم تا دلم براش بتونه تنگ بشه! مطمئنم که اگر مثلا یک سال مداوم بخام تو این خونه باشم بازم میبرم! البته اینم بگم چون من به عنوان یه عضو خونواده ازشون دور شدم هر وخت که برمیگردم همه سعیشون بر اینه که جو خونه گرم و نرم باشه برام! خب چون اونام متقابلا دلشون برا من تنگ میشه دیگه!! و شاید دور شدن من از خونواده خودش عاملی شده در برقراری ارامش حداقل برا زمانهایی که من در خونه بسر میبرم!

.

خدا یا شکرت به خاطر این خونواده کوچولوی متشنجه نصفه نیمه ی طوفان زده  واللا همینشم دنیا دنیا جای شکر داره. وای از تصور روزی که یکیشون نباشن داغون میشم. خدایا کاری کن من قبله همه این چن نفر از این دنیا برم چون تصوره دنیا بدونه این مته های اعصاب  برای من یه کابوسه !  

.

.

.

ندا نوشت: - عایا ایمیل مربوطه از اینباکس اینجانب دزدیده گردیده؟! - عایا ندا یادش رفده که برا من ایمیل ارسال کنه؟!  - عایا وسطه ارساله ایمیل نت ندا قطع شده؟!  اینها سوالاتیست که ملی وختی ایمیلشو باز کرد و اونو خالی دید به ذهنه مبارکش خطور کرد

.

من ایمیلمو اینجا برا همه شما عچقولا مینویسم که هر کی حرفه یواشکیه ایمیلی داشت بیاد اونجا درگوشم بهم بگه !! میدونم میشه تو قسمت تماس با من و فلان اینو وارد کرد ولی مستلزم اینه که برم گوشه و کنار وبلاگ رو بگردم و ملی الان وخت نداره:

 [e-mail]

.

قوبونه همتون برم و مواظبه خودتونا باشین! بوس بوس...ماچ ماچ ... موچ موچ